به گزارش تحلیل ایران ، بچه‌ها مثل ابرهای پنبه‌ای آسمان دنیا را پر از صداقت می‌کنند. دین ما هم به‌عنوان کامل‌ترین افق نگرش بشری، با توصیه به رابطه نیکو با این فرشته‌ها، صفای باطن را به پیروانش هدیه داده است. این گزارش قرار است سری به بیت رهبری و حسینیه جماران
بزند و ارتباط با کودکان را به شکلی عملی در سیره رهبران انقلاب اسلامی، به‌عنوان مؤمنین برجسته جستجو کند.
خنده بچه، روسفیدی آن دنیا!
از پیامبر خدا صلی‌الله عليه و آله: «هر كس فرزند خود را ببوسد، خداوند بزرگ و بِشكوه براى او كار نيكى می‌نویسد. و هر كس فرزند خويش را شادمان كند، خداوند نيز در روز قيامت وى را شادمان می‌کند. و هركس به فرزندش قرآن بياموزد، آن فرزند [در روز قيامت] همراه پدر
و مادرش فراخوانده می‌شود تا دو جامه بر تن آن دو بپوشند به‌گونه‌ای كه چهره‌های بهشتيان از فروغشان بدرخشد.» (الکافی، جلد۶، ص۴۹)
گرچه ما خدای بخشنده‌ای داریم اما اینکه حتی بوسیدن بچه‌ها هم ثواب دارد یعنی دین ما حتی برای محبت‌های ذاتی که در نهاد والدین قرار داده هم ارزش‌گذاری خاصی دارد. در نکات بعدی حدیث، شادی بچه‌ها ، مایه شادی شخص در قیامت می‌شود و معامله‌ای پرسودتر از این به نظر
نمی‌آید شدنی باشد
.
دوستت دارم!
در حدیث دیگری از امام صادق علیه‌السلام آمده است: «حضرت موسى بن عمران عليهماالسلام عرض كرد: پروردگارا! كدام يك از كارها نزد تو برتر است؟ خدا به او فرمود: دوست‌داشتن كودكان، زيرا سرشت آنان بر يگانگى من استوار است و من هرگاه آنان را می می‌رانم، به مِهر خويش،
در بهشت خود می‌برم.» اینجا هم به ساده‌ترین شکل ممکن خدای مهربان به بنده‌هایش می‌فرماید تا بچه‌ها را دوست داشته باشند و با این سرشت پاک روحشان را گره بزنند. شاید برای همین است ساعت‌هایی که مشغول بازی و حرف‌زدن با بچه‌های کوچک می‌شویم، یک ذوق و شادی جالب در
درون‌دلمان احساس می‌کنیم. انگار که چند لحظه توی این دنیا نیستیم...
سلام فرشته‌های امت پیغمبر!
شما به بچه‌ها سلام می‌کنید؟! یا از آن دسته آدم‌هایی هستید که می‌ایستند عقب و می‌گویند: عمو جون سلامت کو؟! بعد هم لپ بچه را می‌کشند و می‌خندند.
پیامبر خدا صلی‌الله عليه و آله فرموده است: «پنج چيز را تا هنگام مرگ رها نمی‌کنم كه پس از من جزء آيين شوند: [يكى از آنها] سلام‌کردن به كودكان است». این سلام‌کردن به بچه‌ها چقدر باید مهم باشد که رسول خدا دلشان بخواهد جزئی از آداب و آیین مسلمان‌ها شود؟!
بابای همه بچه‌های ایران...
ما مقام معظم رهبری را همیشه روی همان صندلی ساده اما پر از ابهت دیده‌ایم. دیدارهای رهبری عموماً با بزرگسالان و مردم است. مردمی که نماینده مجلس و شاعر و کارگرند. اما گوشه‌وکنار این دیدارها، حاشیه‌های شیرینی از توجه مقام معظم رهبری به بچه‌های کوچک هم هست که
کمتر کسی آنها را می‌بیند. فارغ از اینکه اصلاً رهبر یک کشور اسلامی، با این‌همه مشغله و فکرهای بزرگ، چطور این طور خوب حواسشان به بچه‌ها هست؟ آنها را بغل می‌کنند، می‌بوسند، برایشان وقت می‌گذارند و حرف می‌زنند و این یک سبک زندگی است در احوال ایشان. «وقت نداریم
و نمی‌شود و کارهای مهم‌تر داریم» برای رابطه رهبری و بچه‌ها تعریف نشده است و در آن جایی ندارد. مقام معظم رهبری بی شک الگوی دل‌انگیزی از ارتباط با بچه‌ها به مردمشان نشان می‌دهند و این برگرفته از نگاه دینی و ژرف ایشان است. و همین‌طور نشان‌دهنده قلبی که با این
سرشت پاک بچگانه در ارتباط است.
خوش به حال علی آقا!
عکس‌های امام خمینی ره را دیده‌اید؟! رهبر کبیر انقلاب چنان نگاه برنده و پر از عظمتی دارد که کمتر کسی در برابر این نگاه کم نمی‌آورد. اما امام خمینی (ره) به همان اندازه که در امر دین و سیاست جدی بودند، با بچه‌ها کودک می‌شدند و یک سبک زندگی تازه رقم می‌زدند.
در یکی از خاطرات خانم دکتر فاطمه طباطبایی، عروس حضرت امام که در کتاب پابه پای آفتاب منتشر شده، آمده است: «یک روز که همه دور هم در اتاق جمع بودیم. علی گفت: من می شوم امام، مادر هم سخنرانی کند، آقا هم بشوند مردم. علی از من خواست که سخنرانی کنم. من کمی
صحبت کردم و بعد به آقا اشاره کردم که شعار بده. آقا هم همان طور که نشسته بودند، شعار دادند. علی گفت: نه، نه، باید بلند بشی. مردم که نشسته شعار نمی دهند. بعد آقا بلند شدند و شعار دادند.»
رهبر کبیر انقلاب و برنامه کودک؟!
نمونه‌های بسیار دیگری در ارتباط با همراهی ایشان با کودکان نقل شده است، مثلاً آقای فؤاد ترکمان (از پرسنل بیمارستان بقیة الله جماران) می‌گوید: «یک روز برای انجام کاری به داخل منزل امام رفتم، دیدم امام با علی جلوی ایوان نشسته‌اند و برنامۀ کودک را از تلویزیون
نگاه می‌کنند. من تعجب کردم که رهبری بنشیند و با مهربانی با یک بچه برنامۀ کودک را نگاه کنند.»
این ارتباط خوب با کودکان، در سیره بزرگان دین ما، نشان‌دهنده عظمت روحی اسلام است. عواطف در این، نه یک بخش از مغز و قلب، بلکه هدایتگر بخشی از سبک زندگی است. سبک زندگی که دلسوزانه، بشاش و پر از احساس محبت است.
عمو‌جون، خاله‌جون! این نکته مال شماست!
حالا بیاید تصور کنیم اگر همه به تقلید از مقام معظم رهبری و امام خمینی(ره) به‌عنوان سبک زندگی دینی خودشان، محبت و دوستی با کودکان را تقویت کنند چه اتفاقی می‌افتد؟
مساجد پر از مادرانی می‌شود که دست دوسه تا خردسالشان را می‌گیرند و می‌آیند نماز بخوانند و نگران ناراحتی بقیه نمازگزاران و تذکرها نیستند. همایش و دوره و کلاس‌ها پر از والدینی می‌شود که با صدای شیرین بچه‌شان از جا نمی‌پرند تا ساکتش کنند، مبادا تمرکز سخنران
و مهمانان به هم بریزد. پاساژها، مراکز خرید و رستوران‌ها دیگر از صدای نچ نچ و جمله‌های« بلد نیستن بچه تربیت کنن»، «عرضه ندارن بچشونو ساکت کنن»، پر نمی‌شود. در جامعه‌ای که همه دوستدار بچه‌ها هستند کسی به صدای بازیگوشی و شیرین زبانی آنها اعتراض نمی‌کند و همه
می‌دانند طبیعت این فرشته‌ها همین است. چنین جامعه‌ای، برای داشتن فرزندان بیشتر امن است و حداقلش این است کسانی که بچه دارند، از تفریح و بودن در اجتماع آزرده نمی‌شوند