به گزارش تحلیل ایران ، ونزوئلا در آن سوی آتلانیک تا شش سال پس از مرگ هوگو چاوز همچنان پذیرای سفارت آمریکا بود. تا اینکه در سال 2019 و در حالی که به دلیل تحریمها و اقدامات خرابکارانه ایالات متحده حتی توانایی تامین برق بخش اعظمی از مناطق خود را نداشت، این
آمریکا بود که با عمقیم ماندن طرحهای کودتایش، سفارت خود را در این کشور تعطیل کرد.
علت دشمنی آمریکا با ونزوئلا از زمان زمامداری چاوز پرسش گیج کنندهای برای جریانهایی است که همواره سعی میکنند طرح شعارهای انقلابی در ایران را عاملی برای دشمنی آمریکا و اسرائیل با کشورمان معرفی کنند. اما حتی در زمان چاوز که بهانه قاچاق مواد مخدر نیز مطرح
نبود، آمریکا با جدیت دوره کنونی، در پی سرنگونی دولت قانونی این کشور بود.
کینه نفتی آمریکا از ونزوئلا
ماجرا از سال 1998 شروع شد. زمانی که هوگو چاوز توانست رقیب خود را در انتخابات شکست دهد و رئیس جمهور ونزوئلا شود. از آن پس سیاست ملیسازی صنعت نفت، کنترل بر منابع طبیعی و مخالفت با سلطه جویی غرب، ونزوئلا را به نمادی از استقلال در آمریکای لاتین بدل ساخت.
آمریکاییها از 1823 و با اعلامیه جیمز مونرو (رئیس جمهور وقت ایالات متحده) آمریکای جنوبی را حیاط خلوت خود اعلام کردند. در آن زمان مونرو کشورهای اروپایی را از هر گونه دخالت در امور این قاره برحذر داشت.
اما 175 سال بعد، ونزوئلا با 303 میلیارد بشکه ذخایر نفت و رتبه چهارمی در ذخایر طلای معدنی اعلام کرد که دیگر قرار نیست به راحتی دست شرکتهای آمریکایی را در تصاحب منابع معدنی این کشور باز بگذارد.
به این ترتیب سلسله خصومتهای آمریکا با ونزوئلا شروع شد تا به آنجا که حتی مرگ چاوز در سال 2013 و در 58 سالگی نیز شائبههایی از ترور وی را مطرح ساخت.
دو کشور با سرنوشتی مشابه
پس از مرگ چاوز، تحریمهای گسترده آمریکا علیه ونزوئلا، بخش اعظمی از دوران ریاست جمهوری نیکلاس مادورو را فرا گرفت و آسیبهای بسیاری به مردم این کشور وارد کرد.
اما با خروج نسبی ونزوئلا از بحران اقتصادی و آغاز دورهای از آرامش، آمریکا برگ دیگری از خصومتهای خود با این کشور را رو کرد و با اعزام 10 درصد از کل توان نظامیاش به دریای کارائیب، هر روز برای کنار رفتن مادورو خط و نشان میکشد.
وقایعی که در سالهای اخیر ونزوئلا با آن رو به رو است، شباهت بسیاری با تاریخ انقلاب اسلامی ایران دارد. از کودتای نقاب (نوژه) گرفته تا اغتشاشات کردستان، جنگ تحمیلی، تحریمهای گسترده و... آمریکا رفتار مشابهی با ایران داشته است.
اما همواره استدلال جریانهای لیبرال در اوایل انقلاب و سپس غربگراها در سالهای بعد این بود که نظام اسلامی با تعقیب شعارهایی در مخالفت با استکبار و صهیونیسم جهانی، زمینههای دشمنی با آمریکا را فراهم میکند. در حالی که «مساله ونزوئلا» این استدلال را به چالش
میکشد.
تنها در آن سوی آتلانتیک
ونزوئلا از لحاظ جغرافیایی تفاوت بسیاری با ایران دارد. در آن سوی آتلانتیک هزاران کیلومتر از اسرائیل، منطقه حساس خاورمیانه و پروندههای باز آمریکا در خلیج فارس، غرب آسیا و شرق اروپا دور است.
همچنین کاراکاس ادعای ایدئولوژیکی خاصی هم جز حفظ منافع و ثروتهای ملیاش ندارد، اما با گذشت 27 سال از آغاز جمهوری بولیویایی چاوز و مادور، حتی یک لحظه هم چشم طمع واشنگتن از کاراکاس دور نشده است.
در حالی که ترامپ علت اصلی لشکر کشی خود به سواحل ونزوئلا را قاچاق مواد مخدر از این کشور به آمریکا معرفی میکند، شبکه خبری اسکای نیوز با انتشار گزارشی اذعان کرده که ماده مخدر «فنتانیل» به عنوان مسئول مرگ بسیاری از مصرف کنندگان آمریکایی، اصلا در ونزوئلا تولید
نمیشود.
همچنین گزارش سالانه وزارت دادگستری آمریکا درباره مواد مخدر نیز مکزیک را مشکل اصلی میداند و از ونزوئلا یک بار هم نام نمیبرد، اما آمریکا دست بردار این کشور غنی از منابع نفتی و معدنی نیست.
بوی نفت ونزوئلا مدتهاست که کارتلهای آمریکایی را مست کرده است. «ماریا سالازار» قانونگذار جمهوریخواه آمریکایی اخیرا با اعلام اینکه سقوط مادورو «خبر بسیار خوب برای اقتصاد آمریکا است» گفته بود: «ونزوئلا حتی بیشتر از عربستان نفت دارد و یک فرصت بادآورده برای
ما از جنبه سوختهای فسیلی محسوب میشود.»