به گزارش تحلیل ایران امروز هفدهم مرداد، روزی است که در تقویم کشورمان به نام روز خبرنگار مزین شده است؛ روزی برای پاسداشت تلاش خبرنگاران و بزرگداشت یاد و خاطره خبرنگار شجاع و متعهد، «شهید محمود صارمی».
محمود صارمی، در سال ۱۳۷۵ راهی افغانستان شد و در کنسولگری ایران در مزارشریف مستقر شد و در حالی که رسالت اطلاع‌رسانی را تا آخرین نفس دنبال می‌کرد، در سال ۱۳۷۷ به شهادت رسید.
«سینا صارمی» فرزند شهید محمود صارمی و متولد شهرری، در زمان شهادت پدرش تنها چهار سال داشت. هفدهم مرداد، برای بسیاری یادآور روز خبرنگار است، اما برای سینا این تاریخ معنایی فراتر دارد؛ روزی که خبر شهادت پدر خانه‌شان را در سکوت و اشک فرو برد.
قصه پدری که خبر را به قیمت جان نوشت
«خاطرات زیادی از او ندارم، اما چهره‌اش را همیشه شاد و پرانرژی به یاد می‌آورم»، این را سینا می‌گوید و از روایت‌های مادرش یاد می‌کند: «وقتی خبر اسارتش رسید، همه در بهت بودند. جز گریه، چیزی نمی‌دیدم. روزهای سختی گذشت تا خبر شهادتش را شنیدیم.»
سینا پدرش را چنین توصیف می‌کند: مردی صبور، صادق و دلسوز که کم‌حرف بود، اما با تمام وجود کار می‌کرد. جای خالی او در همه مراحل زندگی سنگینی می‌کند، اما شهادتش، نامش را جاودانه ساخته؛ نامی که بعد از ۲۷ سال همچنان بر زبان‌ها جاری است.
خانواده‌ای که خبرنگاری را با شهادت آغاز کردند
قصه خبرنگاری در خانواده صارمی با محمود پایان نیافت. همسر او، سه سال پس از شهادت همسرش، وارد عرصه خبرنگاری شد. سینا که از نزدیک شاهد تلاش‌های مادرش بوده، می‌گوید: «خبرنگاری شغلی پر از استرس است؛ تمرکز بالا، بی‌خوابی و قلم روان می‌خواهد. مادرم شب‌های زیادی
قلم در دست خوابش می‌برد.»
خواهر شهید صارمی نیز در بروجرد به خبرنگاری مشغول است. سینا باور دارد که خبرنگاری برای زنان دشوارتر است، چرا که ساعات کاری مشخصی ندارد و فشار روانی بالایی را تحمیل می‌کند.
سینا، با نگاه فرزند شهید، به خبرنگاری چنین می‌نگرد: «این حرفه در کشور ما مهم است، اما آن‌طور که باید به آن توجه نمی‌شود. خبرنگاران با وجود تمام سختی‌ها، از رفاه کمی برخوردارند و حقوق‌شان چندان بالا نیست درحالی که اگر خبرنگاران نباشند، ظلم‌ها و رویدادهای
جنگی هرگز به گوش مردم نمی‌رسد.»
از انگشتر یادگاری رهبر انقلاب تا ادامه مسیر پدر در روز خبرنگار
یکی از خاطرات ماندگار سینا، دیدار با رهبر معظم انقلاب است. او با لبخند یاد می‌کند: «بچه بودم و در این دیدار، بازیگوشی می‌کردم. بقیه سعی داشتند آرامم کنند، اما حضرت آقا گفتند: کاری نداشته باشید، بگذارید بچه بازی کند. بعدها هم انگشتری به یادگار برایم فرستادند
که همیشه برایم باارزش است.»
امروز، سینا صارمی داروساز است و در دولت‌آباد شهرری داروخانه دارد. با این حال، نام پدرش همیشه در زندگی‌اش جاری است. وقتی از او می‌پرسی اگر امروز پدر روبه‌رویش بود چه می‌گفت، بی‌درنگ پاسخ می‌دهد: «می‌گفتم خیلی دلم برایت تنگ شده، فقط کنارم باش.»
خانواده شهدا فقط می‌خواهند فراموش نشوند
برای او و خانواده‌های شهدا، بهترین تکریم نه مراسم رسمی و نه لوح تقدیر است، بلکه زنده نگه‌داشتن یاد شهدا و سر زدن به خانواده‌هایشان است. «خانواده شهدا چشمداشتی ندارند، فقط می‌خواهند فراموش نشوند.»