«تالاب آغوزبن» بابل با تهدید جدی «سنبل آبی» (Eichhornia crassipes)، قاتل خاموش «اکوسیستم‌های آبی» که به «شیطان بنفش» نیز شهرت دارد، روبه‌رو است. این گیاه مهاجم، بومی حوضه آمازون بوده و با رشد بی‌رویه، بخش گسترده‌ای از سطح تالاب را اشغال
کرده است.
تبخیر بیش از حد آب، کاهش اکسیژن، خفگی آبزیان، جذب سموم و فلزات سنگین مانند سرب و جیوه، از جمله آثار مخرب آن است که به افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های مهلک منجر می‌شود. با وجود هشدارهای زیست‌محیطی، اقدامات کنترلی همچنان به اندازه کافی مؤثر نبوده و ممنوعیت
ورود گردشگران به تنهایی نتوانسته مانع گسترش بیشتر این گیاه شود. افزایش سفرهای اخیر و ازدحام مسافران، همراه با تردد قایق‌ها و انتقال ناخواسته بذرهای «سنبل آبی»، زمینه رشد وسیع‌تر آن را فراهم کرده است. «سنبل آبی» ابتدا به‌عنوان یک گیاه زینتی وارد ایران شد و
در گلخانه‌های شهرهای مختلف پرورش یافت، اما با انتقال ناخواسته به تالاب‌ها و رودخانه‌ها، به سرعت در اکوسیستم‌های آبی شمال کشور گسترش یافت. عدم برنامه‌ای جامع و عملیاتی برای مدیریت این بحران، خطر نابودی کامل تالاب را بیش از پیش افزایش داده و ادامه‌ی این روند
اکوسیستم ارزشمند تالاب را به یک مرداب خشک و بی‌حیات تبدیل خواهد کرد.